. اگرچه مقاومت‌های مردمی در برخی ولایت‌های شمالی شکل گرفته، اما انگار همه قبول کرده‌اند جنگ مغلوبه شده است. همه به‌جز فرزند احمدشاه مسعود در دره زیبای پنج‌شیر. اما خواهی نخواهی، ورق در افغانستان برگشته و دیوبندیه‌ای‌های اهل طریقت زمام امور را به دست گرفته‌اند. حالا دیگر زمان نبردهای دیپلماتیک فرا رسیده و بیشتر از میدان، سر مقامات و رهبران دوطرف به دیپلماسی گرم است. بنابراین می‌توان گفت در یک هفته گذشته، افغانستان روزهای آرامی را سپری کرد.

اما آیا این آرامش، آرامش قبل از طوفان است؟ برخی اخبار دلالت بر چنین امری دارند. ممکن است آتش جنگ دوباره شعله‌ور شود، چرا که احمد مسعود از آمریکا تقاضای کمک کرده است. او و امرالله صالح (معاون غنی که از نظر قانونی سرپرست دولت افغانستان است) تصمیم گرفته‌اند مقاومت کنند و فراخوان داده‌اند هرکس هوس رویارویی با طالبان دارد عازم پنج‌شیر شود. او همچنین هفته گذشته در یادداشتی برای روزنامه واشنگتن پست، خطاب به‌آمریکایی‌ها از آن‌ها خواست حامی دموکراسی در افغانستان باشند. یادداشتی که موجب سرخوردگی برخی حامیان ایرانی او شد. یادداشتی که ممکن است پای آمریکا را دوباره به‌منطقه باز کند. در طرف دیگر هم طالبان که یکی از اولویت‌هایش حفظ وجهه جهانی و بدست آوردن مشروعیت بین‌المللی است، از هرکاری که او را در راه رسیدن به این هدف یاری کند فروگذار نکرده، حتی مصاحبه با شبکه صهیونیستی کان. سهیل شاهین (یکی از سخنگویان طالبان) در گفت‌وگویی پنج‌دقیقه‌ای با این شبکه به‌صراحت از اهمیت طالبان به نظر جامعه جهانی گفت و رسماً هرگونه ارتباطی با حماس را تکذیب کرد. گروه حماس هفته پیش و پس از گرفتن کابل در پیام تبریکی به طالبان این پیروزی را به آن‌ها تبریک گفته بود. شاهین هم در گفت‌وگو با کان از این تبریک اظهار بی‌اطلاعی کرد و گفت: همه می‌توانند به طالبان تبریک بگویند و این گروه مانع کسی نخواهد شد. این اقدام شاهین هم موجب سرخوردگی برخی از حامیان طالبان در بین گروه‌های اسلام‌گرا شد. اقدام این دو چهره شاخص از هر دوطرف اگرچه ممکن است یک حرکت دیپلماتیک برای همراه کردن جامعه جهانی با جنبش مطلوبشان باشد، اما همزمان گزاره‌ای دیگر را هم به ذهن‌ها متبادر کرده است؛ آیا افغانستان پس از ۴۰سال حضور بیگانگان هنوز نمی‌خواهد مستقل شود؟